Matthew

Toen ik klaar was in de keuken, liep via de hal die de gebouwen verbond naar de kantine. Vanaf nu was ik echt een kampeerder. Geen werk meer. Tenminste.. Voorlopig. Ik ging aan de zijkant aan een tafel zitten zodat ik de hele kantine kon zien. Op een of andere vage manier werden er altijd meteen groepjes gevormd tussen bepaalde mensen. Er was al en tafel bezet met allemaal giechelende meisjes in bikini. Dat was ook zo typisch. Een van de dingen die meisjes eigenlijk meteen deden als ze aankwamen was hun bikini aantrekken. Waarom? Wat had dat voor zin? Het meer was zelfs nog afgesloten de eerste dag.. De kantine stroomde steeds voller en ik bestudeerde de mensen om me heen. Ik zat nog steeds alleen aan een tafel en eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo'n groot probleem. Ik zat hier wel prima. De giechelende bikini meisjes werden nu vergezeld door de gespierde jongens met korte broeken. Ook zat er al een tafeltje met rappers, en eentje met de paardrijders. Ze waren er altijd zo makkelijk uit te pikken. "Hallo, mede hutbewoner!" zei opeens een vrolijke stem en ik keek op. De jongen met het rode haar en de sproeten was bij me aan tafel komen zitten. Roan heette hij, als ik het me goed herinnerde. "Hé." zei ik vrolijk. "Bevalt het je wat hier?" voegde ik eraan toe. "Oh ja, prima! Het is ontzettend mooi en bossig hier. Ik vind het nu al geweldig." zei Roan. Hij had een erg vrolijk gezicht. "Dat is mooi. Ik kom hier al vanaf mijn zesde, maar toch verbaasd de natuur me elk jaar weer opnieuw." Roan keek me eventjes verbaasd aan. "Vanaf je zesde? Maar dat is lang zeg.." zei hij met een vragend gezicht. "Mijn moeder is de kok hier. Ik en mijn zusje gingen altijd met haar mee." zei ik snel. Ik zag hoe Roan's blik naar de voorkant van de kantine schoot, waar al het personeel en de leiding stond. "Cool. Dan moet ik maar gauw vrienden met jou worden, dan krijg ik vast het beste eten." zei hij met een grijns. Ik lachte. "Tsja. Je zou het kunnen proberen." Ik mocht Roan wel. Hij was erg spontaan. Opeens klonk er het geluid van een door een microfoon versterkte stem dat een kuchje uitstootte. Alle ogen in de kantine waren gericht op Annabeth Pearl, de leider van het kamp. "Hallo allemaal. Ik zeg welkom tegen de mensen die hier nog nooit eerder zijn geweest, en welkom terug tegen de gezichten die ik al vaker hier heb mogen zien. Zoals jullie waarschijnlijk allemaal wel weten, zijn jullie hier op Camp Redmont. Het kamp voor kinderen van tien tot twintig jaar." ze vervolgde haar toespraak zoals ze elk jaar deed. Ik had het al zo vaak gehoord, dat ik het niet echt meer nodig vond om te luisteren. "Ook zijn mobieltjes verboden en- Ja?" Annabeth stopte met haar toespraak. Er had een meisje een kreet geslaakt bij het woord 'verboden' in de zin. Iedereen keek naar de richting van het geluid. Ik zag het blonde meisje dat ik vandaag ook al naar haar hut had gestuurd. "Zei u nou dat we onze mobieltjes in moesten leveren? Daar heb ik nog nooit iets van gehoord!" zei ze met een geschokte stem. Op dat moment ging de deur aan de andere kant van de kantine open en kwam er een jongen binnen. De jongen die ook bij ons in de hut zou komen, Lucas. Ik maakte van de opschudding die was ontstaan door het geklaag over het mobieltje gebruik om naar hem te zwaaien en na een tijdje kwam hij naar onze tafel toe gelopen. "Luister. Alle mobieltjes worden ingenomen omdat wij vinden dat het goed is voor de jeugd om een keer los van de buiten wereld te staan. Bij noodgevallen mag er gebeld worden met de kamp-telefoon, die in de receptie staat." Het blonde meisje leek niet erg blij te zijn met dit nieuws. Annabeth vervolgde na een tijdje haar toespraak weer. Dit beloofde een interessante zomer te worden..