Eve

Afwezig staarde ik in de knetterende vlammen. Het kampvuur wierp een beweeglijk licht op de gezichten van de andere mensen die rond het kampvuur zaten. Roan en Matthew praatten over Matthew's voorgaande kampavonturen. Lucas had zijn armen om zich heen geslagen, alsof hij het koud had, en Florence staarde naar haar langzaam smeltende marshmallow. Zelf had ik net mijn zesde marshmallow aan mijn stokje geprikt. De fluffige substantie werd langzaam zacht en kleverig. "Pas op!" riep Roan ineens tegen Florence. Ze haalde verbaasd haar stokje uit het vuur. Haar marshmallow had vlamgevat, maar ze deed geen moeite het te doven. In plaats daarvan keek ze gefascineerd toe hoe haar marshmallow pikzwart werd. "Dat gebeurt altijd, de eerste avond." zei Matthew geruststellend toen de marshmallow uitgefikt was. "Zonde..." prevelde Roan. Florence haalde haar schouders op. "Het was wel mooi, vind je niet?" vroeg ze met haar hoge, wazige stem. "Net een bloem, of een komeet!" Mijn eigen marshmallow was net klaar. Snel trok ik hem uit het vuur en begon te blazen. Op dat moment hoorde ik wat takjes kraken achter de boomstam waar ik opzat. Toen ik omkeek zag ik Brooke in de richting van ons kampvuur kijken. Ze had haar schouders opgetrokken en haar dunne vestje dichtgeritst tot onder haar kin. Zwijgend kwam ze naast ons zitten. "Hallo Blonde Prinses!" riep Florence opgewekt. "Wil je ook een marshmallow?" Ze stak haar stok met de verbrande marshmallow uit. Brooke trok haar neus op. "Nee bedankt." zei ze zuinig. "Ik kom hier alleen maar zitten omdat ik het koud heb. Meer niet."Roan pakte de stok van Florence aan. "Deze moet je niet meer opeten hoor." lachte hij, terwijl hij de plakkerige substantie van de stok plukte en er een nieuwe marshmallow aanprikte. "Dankjewel Sinaasappeljongen." zei Florence glimlachend toen ze de stok terugkreeg. Matthew keek geïntrigeerd naar Brooke. "Wil je ook geen marshmallow die niet verbrand is?" vroeg hij terwijl hij haar de zak aanreikte. Brooke leek even te twijfelen. "Nee bedankt." "Weet je het zeker?" vroeg ik, zelf met mijn mond vol zoete marshmallow. "Je weet niet wat je mist. En je hebt bij het barbecueën ook nauwelijks wat gegeten." "Ik zei toch nee?" beet Brooke me toe. Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Nou sorry hoor, Prinses." mompelde ik. Brooke reageerde niet. Ze bleef verbeten in de vlammen staren. Haar gezicht stond op onweer. Florence leek een aantal signalen niet op te vangen. "Ik zei toch dat ze op een prinses leek!" riep ze, blij dat iemand haar blijkbaar gelijk gaf. Brooke kneep haar ogen nog iets verder tot spleetjes. Ik vond het eigenlijk best vermakelijk. "Inderdaad Florence." zei ik gemaakt vriendelijk. "Volgens mij vindt ze dat zelf ook!" Florence keek me stralend aan, en stopte een gesmolten marshmallow in haar mond. Brooke keek me van opzij vuil aan. Die kon dus duidelijk niet tegen een grapje. Ik zuchtte. Waarom kon ze niet gewoon genieten van het warme vuurtje en de mooie natuur?