Eve

Ik keek Brooke na en rolde geërgerd met mijn ogen. Wat een aanstelster. "Oké... Wat doen we nu?" vroeg de roodharige jongen. Het bleef even stil. "Als jij het hier zo goed kent... Waarom geef je ons geen rondleiding?" zei hij tegen Matthew. "We hebben toch vrij tot vanavond." Matthew haalde zijn schouders op. "Ik vind het goed." De andere jongen waarvan ik net had gehoord dat hij Lucas heette knikte wat onzeker. "Gaan jullie ook mee?" vroeg Matthew aan mij en Florence. Ik stond op van het bed en sloot me aan bij de groep. "Ja, 's goed." mompelde ik. Florence keek Matthew een paar seconden zwijgend aan. Toen stak ze haar handen uit. "Wil je me even overeind helpen, Surfplankman?" Matthew trok een wenkbrauw op. "Wat, kom je zelf niet meer overeind?" "Jawel." zei Florence droog. Ze vertrok geen spier en bleef haar armen uitsteken. Matthew zuchtte en pakte haar handen, waarna ze soepel overeind veerde en even haar pony omhoog blaaste. "Dankjewel." zei ze, en ze ging de anderen voor de hut uit. "Ik neem aan dat dat betekent dat zij ook meegaat?" vroeg de roodharige jongen met een grijns. "Ik denk het." zei ik grijnzend. "Ik ben trouwens Eve." ik stak mijn hand uit naar de beide jongens van wie ik de naam nog niet kende. "Roan." zei de rooie, die mijn hand even vastpakte. Lucas leek minder enthousiast om zich voor te stellen. Hij keek even naar mijn hand alsof hij bang was dat hij een stroomstoot zou krijgen als hij hem aanraakte. "Lucas." zei hij, nog voordat hij mijn hand aanraakte. Toen hij hem eenmaal vast had liet hij hem meteen weer los en schonk me een ongemakkelijke glimlach. "Oké, laten we gaan dan." zei Matthew opgewekt, en hij haalde Florence in. We liepen over de vele bospaadjes van het kamp langs de anderen houten huisjes. Hier en daar zagen we andere kampeerders op de hutjes. Die van de mensen onder de 16 stonden wat verder weg, zodat die geen last hadden van het lawaai van de 16-plussers, die veel later naar bed mochten. We liepen langs verscheidenen toiletgebouwen en ook langs een nu nog brandschone douche unit met ertegenover een rij wasbakken met roestige spiegels erboven. Hoewel ik aanvankelijk niet zo heel enthousiast was geweest begon ik nu toch wel steeds meer zin te krijgen in de komende acht weken. De rondleiding gaf me het kampgevoel waar ik als kind altijd zo naar verlangde. "En dit is het openluchttheater." zei Matthew toen we aankwamen bij een terrein dat deed denken aan het Colosseum in het klein. En zonder de muren. Eigenlijk was het eerder een Grieks theater in het klein. Er waren oplopende bankjes, en in het midden stond een betonnen poduimpje. Het grootste deel van het publiek keek neer op het podium. "Hier is altijd de bonte avond aan het eind van het kamp, en af en toe is er open podium." legde Matthew uit. Florence luisterde niet eens naar zijn uitleg. Ze huppelde over de tribune en klom op het podium. Daar ging ze weer in kleermakerszit zitten met haar ogen gesloten. Na even rondgekeken te hebben ging Roan Florence halen zodat we weer verder konden. "Ik vind je haar erg mooi, Sinaasappeljongen." zei Florence vanuit het niets. "Ehm... Dankje." zei Roan, terwijl hij even aan een pluk van zijn rode haar plukte. De volgende plek waar we kwamen was de kampvuurplaats. Er waren meerdere kleine kringetjes van keien, waarbinnen de grond zwart was en bezaaid met houtskoolresten. Om de kringetjes heen langen dikke boomstammen waar aan de bovenkant een stuk vanaf was gezaagd zodat ze als bankjes fungeerden. "Hier gaan we vanavond dus zitten." zei Matthew met een vaag gebaar. "Gezellig." zei Roan. Het zag er inderdaad gezellig uit. Florence was het er blijkbaar mee eens. Ze huppelde neuriënd tussen de vuurplaatsen door. Toen ze weer terug bij ons was liepen we verder. "En nu komen we bij wat misschien wel mijn favoriete plekje op het hele terrein is." zei Matthew terwijl we over een smal bospaadje liepen. "Het meer." "Het pas mondde uit op een open plek, waar een prachtig meertje schitterde in het zonlicht. Aan één kant was het meertje omgeven met een zanderig strandje, en voor de rest grensde het aan een redelijk egaal stuk grasveld. Over het meer stonden meerdere steigers. Matthew liep naar de steiger het dichtste bij de bosrand en bleef erop staan. "Wat zeggen jullie ervan als we hier even uitrusten?" Iedereen knikte instemmend, en Florence ging meteen zitten en trok haar sandaaltjes uit, waarna ze haar voeten in het water liet zakken. "Is dat niet koud?" vroeg ik, terwijl ik ook ging zitten. "Valt wel mee." zei Florence, die haar voeten rustig in het water heen en weer bewoog. Ook Roan ging nu zitten, net als Matthew. Alleen Lucas stond nog overeind. Hij maakte ook geen aanstalten om te gaan zitten en staarde afwezig over het water.