Roan

"De trap kraakte zachtjes. Maar hoe was dat mogelijk? Alle deuren waren op slot geweest en ze wist zeker dat het huis verlaten was geweest toen ze dat deed.." Ik sprak zachtjes, maar toch zo dat ik verstaanbaar was voor de groep van zo'n vijftien tieners die zich om me heen hadden verzameld. Ik hield de zaklamp stevig onder mijn kin. Het kampvuur was nu niet meer dan een gloeiend hoopje kolen en het was al flink laat. Er was dus niet zoveel licht, afgezien van mijn zaklamp. De perfecte omgeving om spookverhalen te vertellen. Spookverhalen die ik al jaren had willen vertellen, maar waar ik nou nooit de kans voor had gekregen. Ik vond het helemaal geweldig. Ik keek naar de rillende gedaante recht tegenover me. Dat moest Nicky zijn, het kleine, blonde meisje die ik in eerste instantie dertien had geschat, maar die zeventien bleek te zijn. Ze had al meerdere hoge gilletjes geslaagd toen ik aan het vertellen was. Kennelijk hield ze niet zo van spookverhalen. Gelukkig voor haar -of misschien wel niet, het is maar hoe je het bekijkt- zat Robbie naast haar, een achttien jarige football speler die er uitzag alsof hij drie beren met een hand op kon tillen. Aan de gespierde arm om Nicky's schouder te zien, had hij er geen problemen mee om kleine, schattige, op dertienjarige meisjes lijkende meisjes te troosten als ze bang waren voor een spookverhaal. Of misschien was Nicky eigenlijk helemaal niet zo bang en vond ze die arm om haar schouder een aanmoediging om extra veel van die schelle kreetjes te slaken. Of misschien was het een combinatie van beide. "Het werd weer doodstil. Net alsof het gekraak er helemaal niet was geweest. Maar wacht.. Weer gekraak. Maar nu voor de deur van de kamer waar ze zich had verstopt. Er was geen uitweg meer. Nergens een deur. Alleen een raam, maar achter dat raam lag er voor haar een val van vier meter te wachten. De deurkruk bewoog zachtjes naar beneden en de deur ging krakend open. De voetstappen kwamen steeds dichterbij.." Dramatische pauze. "Klik.. Klak.. Klik.. Klak.. De voetstappen kwamen nog dichterbij. Ze verstopte zich nog gauw in de dichtstbijzijnde kast en hoopte dat ze niet gevonden zou worden. Klik.. Klak.. Klik.. Klak.. Het geluid alsof er iets werd aangezet.. Een machine.. Was dat nou een kettingzaag?" "Iew neeee!" gilde Nicky. Het gegrinnik van Robbie. Dramatische stilte. "Ze kon de ademhaling horen. De voetstappen waren opgehouden. Hij stond voor de kast. Het geluid van de machine was angstaanjagend dichtbij." Dramatische stilte. "De kast ging open en.." Ik bewoog mijn hand opzij en legde hem op de eerste knie die ik kon vinden, om te zorgen dat iemand zich helemaal lam zou schrikken. Dat zou bovendien een mooi einde van mijn verhaal zijn. Een ijselijke gil door de bossen. Geweldig. Er werd inderdaad gegild. "AAAAH!" Meteen daarna voelde ik iets op mijn wang. Het brandde en deed pijn. Ik liet de zaklamp uit mijn hand vallen en Matt raapte hem snel op. "Freak!" Brooke was opgestaan en keek me woedend aan. Oké. Ik had even niet beseft dat de dichtstbijzijnde knie van Brooke was geweest. Ze gaf me nog een klap op mijn wang en stampte toen weg. "Oké. Dat was een climax zeg." zei Eve met opgetrokken wenkbrauwen. Er waren nu meerdere zaklampen tevoorschijn gekomen en het was weer enigszins licht. "Is ze nu het bos ingelopen zonder zaklamp?" zei Matt. "Ze gaat het nooit vinden in het donker." "Ik ga haar wel zoeken." zei Florence met haar dromerige stem. "Tot morgen allemaal." Ze knipte haar kleine zaklamp aan, en huppelde het donkere bos in. Ik voelde aan mijn wang, die nog steeds gloeide. "Laten we allemaal teruggaan naar onze hutten. De kampleiding gaat echt door het lint als we nog langer blijven zitten." zei Matthew, die nu ook was opgestaan. Lucas stond naast hem. "Welterusten." zei Eve, die de weg volgde die Florence net ook was gegaan. Voorzichtig verlieten kleine groepjes het kampvuur terrein, op weg naar hun hutten.