Lucas

Ruige heavy metal-muziek schalde door de boxen achterin de auto. Ik voelde de bank waarop ik zat trillen van de harde bassen. Het maakte me een beetje misselijk. "Doe dat ouwewijven-werkje nou eens weg jongen!" riep mijn vader boven de oorverdovende muziek uit. "We zijn er bijna, je wilt toch niet als een mietje overkomen?" Ik haalde mijn schouders op en stopte mijn breinaalden in mijn tas om een discussie te voorkomen. Afwezig staarde ik uit het raam. De hoge gitaarsolo begon nu toch echt pijn te doen aan mijn oren. "Pa...?" begon ik voorzichtig. Mijn vader keek me nors aan. "Ehm... Mag je muziek misschien een beetje zachter?" Even keek de man die me verwekt had me nijdig aan met zijn kille grijze ogen, voordat hij zijn hand met duidelijke tegenzin naar de volumeknop bracht en het ietsjes zachter zette. Het maakte niet veel verschil. "Wat ben je toch een watje, Luke." zei mijn vader, terwijl hij me quasi-speels op mijn schouder sloeg. Ik zuchtte vermoeid. Een paar jaar geleden was mijn vader begonnen me Luke te noemen, in plaats van Lucas. Hij vond het mannelijker klinken. Ikzelf vond het maar niets. Ik hield van de naam Lucas, mijn moeder had hem bedacht, en het paste naar mijn mening perfect bij me. Eindelijk reden we de zanderige parkeerplaats van het kamp. het terrein stond vol bomen, en de grond was nog wat modderig, van de regenbui die we vanuit de auto hadden gezien. Ik stapte de auto uit en liep naar de kofferbak. Puffend en hijgend trok ik mijn tas eruit. Hoe kwam dat ding in 's hemelsnaam zo zwaar? Mijn vader was inmiddels ook uit de auto gestapt, en gooide de kofferbak met een harde klap weer dicht zodra ik mijn tas gepakt had. Wat onzeker keek ik om me heen. Ik had eigenlijk geen idee waar ik heen moest. Overal waar ik keek krioelde het van de rennende kinderen, kraaiend van plezier, en hier en daar liepen ook wat mensen van mijn leeftijd. Mijn vader kwam achter me staan en wees naar een groepje meisjes dat verderop stond te praten. "Kijk dan toch Luke." bromde hij in mijn oor. "Als je met zoiets thuiskomt, kun je je ouweheer nog eens trots maken." Ik keek vluchtig naar de meisjes. Ze waren stuk voor stuk slank en knap. De voorste had haar weelderige boezem in een rood geruiten bloesje gehuld, waarvan de onderkant net onder haar borsten bij elkaar was geknoopt, zodat het een strakke, zongebruinde buik met een navelpiercing onthulde. Het meisje naast haar droeg slechts een bikinitopje en een driekwarts-kakibroek. Haar geblondeerde haren zaten bij elkaar gebonden in een hoge paardenstaart. Ik wendde met lichte afkeer mijn blik af. "We zullen zien, pa." mompelde ik ongeïnteresseerd. Op dat moment kwam er een redelijk gespierde blonde jongen op ons aflopen. Hij glimlachte hartelijk en had een groot kladblok in zijn handen. "Welkom! En hoe heet jij?" vroeg hij vrolijk. Mijn vader deed achterdochtig een stap opzij. "Luke!" zei mijn vader snel. "Lucas." corrigeerde ik. De jongen trok een wenkbrauw op. "Lucas Kensington." verduidelijkte ik. De jongen knikte en keek naar zijn kladblok. "Oh, dan zit je bij mij!" riep hij opgewekt. "Hut 12, de Adelaar." Ik glimlachte vriendelijk. "Leuk!" zei ik, opgelucht dat ik ten minste bij één vriendelijk persoon in een hut zat. "Mijn naam is Matthew. Zeg maar Matt." zei de jongen. Ik knikte en wilde net vragen of Matt me kon vertellen hoe ik bij mijn hut kwam toen mijn vader me een harde ruk aan het hengsel van mijn weekendtas gaf. Hij trok me mee terug naar de auto. Matthew keek ons verbluft na. "Luke, moet je nou echt gelijk al met een jongen gaan staan flirten?" vroeg hij geïrriteerd. Ik keek mijn vader verbaasd aan. "Ehm... Nee?" zei ik alleen maar. Ik had geen zin om de discussie aan te gaan. Dat had ik eigenlijk nooit. Mijn vader zuchtte alsof hij me iets al zeshonderd keer had uitgelegd en ik het nog niet snapte. "Luister Luke, je moeder en ik hebben je hierheen gestuurd om over die gekke 'fase' van je heen te komen. Niet om het erger te maken. Blijf dus bij die tandpastareclame uit de buurt en ga op de meisjes af." "Tandpastareclame?" Ik keek achterom, naar Matthew, die ongemakkelijk glimlachte toen hij mijn blik ving. Hij had inderdaad erg mooie tanden. "Ik moet je iets geven." zei mijn vader toen, en hij begon zenuwachtig in zijn broekzak te graaien. "Ik wilde het je een tijdje geleden al geven, maar toen was je misschien nog iets te jong. Nu ben je oud genoeg, en nu je zo acht weken zonder ouders zal zijn... Zal je het nodig hebben ook." Ik was een beetje verbaasd. Mijn vader was nooit zo van de cadeautjes. Helemaal niet van cadeautjes waarvoor een bepaalde leeftijd vereist was. Wat zou het zijn? Geld? Een kettinkje? Een autosleutel? Ik voelde een lichte teleurstelling toen mijn vader een klein, vierkant pakje uit zijn broekzak viste, om zich heen keen of niemand het zag, en het in mijn handen drukte. "Met nopjes, voor ultiem genot." stond er op het pakje. Condooms. Even overwoog ik hem te vertellen dat homoseksuelen doorgaans ook condooms gebruikten, maar besloot dat het beter was om geen ruzie te maken met mijn vader, vlak voordat ik hem acht weken niet meer zou zien. "Ehm... bedankt pa." zei ik gegeneerd, terwijl ik het pakje snel in mijn broekzak stopte. Mijn vader knikte, en leek even te aarzelen. Toen sloeg hij zijn armen om me heen en sloeg me zo hard mogelijk op mijn rug. Om te voorkomen dat de omhelzing te liefkozend overkwam, vermoedde ik. "Nou, veel plezier hè, Luke!" riep hij nog, voordat hij weer in de auto stapte, en als een maniak het zandpad afcrosste. Ik schudde mijn hoofd even en strompelde terug naar waar Matthew stond om hem te vragen waar ik heen moest.