Brooke

Ik keek fel op en keek naar het meisje dat ik nog steeds erg vreemd vond. Waarom noemde ze me blonde prinses? Ik had net ookal zoiets gehoord, maar ik had er geen aandacht aan geschonken. Ik was net van plan om mijn mond open te trekken om een stekelige reactie eruit te laten floepen, toen het meisje alweer weg liep. Ik zuchtte even diep en stond op, met mijn blackberry in mijn hand. De twee meisjes waarmee ik mijn hut deelden liepen samen een eindje voor me. Ik keek naar de grond en schopte zo nu en dan een steentje voor me uit. Ik keek nu al op tegen de acht weken die ik hier zou zijn. Acht weken! Dat was een eeuwigheid! Ik beet op mijn lip en kneep mijn ogen even dicht. De vervelende traan schoot weer terug mijn oog in. Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom moest ik hier eigenlijk heen? Mijn handen schoten onwillekeurig naar het medaillon dat om mijn hals hing. Er stond een nauwkeurig gegraveerde B op, met bloemen en krulletjes. Ik klapte het medaillon open en op dat moment klapte er iets hards tegen mijn rug aan. Ik verloor mijn evenwicht en viel hard op mijn knieën, op het grindpad. 'Au.' siste ik tussen mijn tanden door en de tranen sprongen opnieuw in mijn ogen, nu alleen van de onverwachte pijn die door mijn knieën golfden. 'Oh, het spijt me ontzettend. Gaat het wel?' zei een bezorgde, zachte jongensstem en ik keek omhoog in een gezicht vol met sproeten. 'Hm.. Ja hoor.' zei ik maar. Ik had geen zin om tegen een random stranger zielig te gaan doen om een beetje pijn in mijn knieën. Ik veegde de tranen snel van mijn wangen en krabbelde overeind. Mijn keurige witte legging was gescheurd en er kwamen bloed vlekken doorheen. Ook zat er modder op. Ik beet op mijn lip. Ik keek nog even naar de grond en schrok toen pas echt. Daar lag het medaillon. Op de grond. De sluiting was losgebroken en het was kapot. Ik had er waarschijnlijk aan getrokken toen ik op de grond viel. En nu was het kapot. Het lag open op de grond. Mason's stralende witte lach keek me vrolijk aan. Nu schoten er alweer tranen in mijn ogen. Ik griste het medaillon snel van de gronden begon stug door te lopen. Ik wilde dat ik gewoon naar huis kon lopen. Voor ik het wist stond ik eigenlijk voor de kantine en glipte ik naar buiten. Ik ging aan het uiteinde van een tafel zitten, in mijn eentje en staarde naar het medaillon in mijn hand. Ik slikte even. Hoe kon dit nou een leuke zomer worden?