Eve

Met een doffe klap liet ik mijn enorme tas op de ruwhoten vloer van het hutje vallen. Het blonde meisje dat op één van de houten stapelbedden met een Blackberry zat te spelen liet het toestel geschrokken uit haar handen vallen. Meteen wierp ze me een nijdige blik toe terwijl ze het glimmende zwarte dingetje van haar matras viste. Ik haalde mijn schouders op en liet me op één van de bedden zakken. Het hout kraakte zachtjes onder mijn lichaam. "Is dit bed nog vrij?" vroeg ik aan de slechtgehumeurde blondine op het andere bed. Ze haalde onverschillig haar schouders op en maakte een vaag gebaar naar buiten. "Moet je aan Mrs. Weirdo daar vragen." antwoorde ze ongeïnteresseerd. Ik draaide me om en liep weer naar buiten. Op de veranda van het huisje zat een roodblond meisje in kleermakerszit op de grond. Haar handen rusten op haar knieën en haar ogen waren gesloten. Ik was haar op weg naar binnen al gepasseerd, maar had haar niet durven aanspreken, ze leek wel te mediteren ofzo. "Uhm... Hallo." zei ik aarzelend. Het meisje deed haar ogen open en schonk me een dromerig glimlachje. "Hallo." zei ze met een hoog, zweverig stemmetje. "Ehm... Mag ik vragen wat je aan het doen bent?" vroeg ik nieuwsgierig. Het meisje haalde haar schouders op. "Ik luisterde naar de wind, en de bomen, en de vlinders." sprak ze traag. Ik trok een wenkbrauw op. "De vlinders?" De glimlach op het sproeterige gezicht werd breder en langzaam kwam ze overeind. "Wat wou je me vragen?" vroeg ze op een iets nuchtere toon. Ik haalde een hand door mijn korte zwarte haren. "In welk bed slaap jij?" vroeg ik toen maar. "Boven die van de Blonde Prinses." antwoordde het meisje. Ik wierp verward een blik naar de deuropening van het hutje. "Prinses? Is ze van adel?" Het meisje haalde haar schouders op. "Ik denk het niet... Maar ze ziet eruit als een prinses, vind je niet?" Ik nam het roodharige meisje onderzoekend op. Bij ieder ander zou ik denken dat zo'n uitspraak als belediging bedoeld was, dat ze wilde zeggen dat het blondje nogal verwaand was, wat niet heel ver van de waarheid leek te liggen. Maar op de één of andere manier had ik niet het idee alsof het dromerige meisje haar uitspraak zo bedoelde. Het leek erop dat ze bloedserieus was en geen enkele intentie had iemand belachelijk te maken. "Ik ben Florence." onderbrak het meisje toen mijn gedachten. "De Blonde Prinses heeft zich nog niet voorgesteld. Volgens mij vind ze me een beetje raar. Vind jij me raar?" De plotselinge vraag overviel me. Vond ik haar raar? Behoorlijk, ja. Maar ze was in ieder geval een stuk vriendelijker dan de verwaande blondine, en ik had geen zin om haar nu al tegen me in het harnas te jagen. Aan de andere kant leek het Florence helemaal niet dwars te zitten dat de 'Blonde Prinses' haar raar vond. Op dat moment begon Florence te giechelen. Het was een heldere, opgewekte giechel. "Maakt niet uit hoor." zei ze zonder op een antwoord te wachten. "Heb jij ook een naam?" "Eve." zei ik met een knikje. Florence hield haar hoofd een beetje schuin. "Eve..." herhaalde ze, alsof ze die naam even goed tot zich door wilde laten dringen. "De eerste vrouw." besloot ze toen. Even wist ik niet waar ze het over had, maar toen besefte ik dat ze naar de schepping refereerde. Toen moest ze lachen. "En je kwam hier als laatste!" Ik grinnikte wat mee. "Ja, mijn bus had vertraging." Florence ritste een klein leren tasje dat om haar middel hing open en haalde er een gouden zakhorloge uit. Na het terug in haar tasje te hebben gestopt leunde ze naar me toe en pakte mijn handen. "We moeten naar de kantine." zei ze bijna fluisterend. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak en zag dat ze gelijk had. Het was bijna elf uur. Florence was inmiddels naar binnen gehuppeld en nu hoorde ik haar dromerige stem vanuit het hutje. "Blonde Prinses, ga je mee naar de kantine?"