Eve

Het eerste wat ik zag toen we buiten kwamen was dat de oren van Lucas, die voor me liep, een diep scharlakenrode kleur kregen. Toen ik zag waar hij naar keek moest ik ook een giechel onderdrukken. De bomen om het hoofdgebouw heen hingen vol met ondergoed. Ik vroeg me af of dit één van die practical jokes was waar Matthew het over had. Best geniaal, die moest ik onthouden. Wel had het onfortuinlijke slachtoffer van deze practical joke een goede smaak, besloot ik, terwijl ik goedkeurend de zwarte kanten slipjes bekeek. Hé, precies datzelfde zwarte kanten slipje had ik ook. En die zwart-met-bordeauxrode balconnette-beha had ik ook! Wacht eens even... Een onaangenaam warme gloed trok over mijn gezicht terwijl ik mijn ondergoed in alle bomen herkende. "Wat mooi..." mijmerde Florence. "Het is net een kerstboom. Of een kunstproject. Op mijn oude basisschool was altijd een boom die vol hing met sportschoenen... Maar dit is eigenlijk veel mooier. Het doet me denken aan spinnewebben, maar dan duister..." "Florence." mompelde ik met opeengeklemde kaken. "Wil je alsjeblieft je mond dichthouden?" Achter me proestte Roan het uit. "Hé Eve, is dit jouw ondergoed? Is dit wat je bedoelde met practical jokes, Matt-man." Met een ruk draaide ik me om en greep Roan bij zijn kraag. "Hou je smoel, rooie. Help me liever met het opruimen van deze puinhoop." Roan deed een scheve grijns. "Wil je dat ik je ondergoed verzamel? Wauw, dit is net Pasen, maar dan beter." Ik schudde mijn hoofd, en viste het dichtsbijzijnde slipje uit de boom. Daarna begon ik links en rechts beha's en strings uit bomen te plukken. Ik negeerde de lachende kampgenoten die zich nog steeds op het pleintje verzamelden. Toen ik het laatste stuk ondergoed te pakken had en met mijn armen vol lingerie het bos in stormde zag ik een stukje verderop dat het blonde kreng vanaf een afstandje had staan toekijken. Het liefst wilde ik haar naar de strot vliegen, maar dan zou al mijn ondergoed op de grond vallen, en ik had weinig zin om weer alles bij elkaar te gaan rapen. In plaats daarvan gaf ik haar mijn allervuilste blik. "Ik heb ooit iets in de Cosmopolitan gelezen over vrouwen die zwarte lingerie dragen." zei ze met een zelfvoldane grijns. "Die zijn kennelijk seksueel gefrustreerd." Een kreet van woede ontsnapte mijn keel. "Ja, heel leuk Barbie." snauwde ik. "Maar ik hoop dat je je realiseert wat je gedaan hebt, en ik hoop dat je klaar bent voor de gevolgen. Je hebt deze veldslag misschien gewonnen, maar de oorlog is pas net begonnen, want dat is wat dit is, Brooke." Ik spuugde op de grond voor haar voeten. "Dit. Is. Oorlog." Brooke glimlachte onschuldig en zette een stapje in mijn richting, voorzichtig om mijn klodder speeksel te ontwijken. "Laat maar komen." zei ze zachtjes, voordat ze zich omdraaide met zo'n snelheid dat haar lange blonde haar me nog net niet in mijn gezicht mepte, en weer richting de hut flaneerde.

Matthew

Ik duwde de deuren naar de keuken over en keek de ruimte even door. Ik was zo te zien nog net op tijd. Gary was net de overgebleven broodjes aan het verzamelen om ze weg te gooien of aan de eenden in het meer te geven. "Gary wacht! Er is nog een meisje dat geen ontbijt heeft gehad. Kan ik nog een paar broodjes pakken?" zei ik, terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde. Gary keek me even aan en knikte toen  terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Ga je gang." zei hij. "Maar zeg wel dat ze de volgende keer op tijd moet zijn, anders moet ik straks nog standaard iets voor haar achterhouden." "Ja, dat zal ik haar zeker zeggen." zei ik. Ik pakte een paar broodjes van de stapel en gooide er gauw wat ham en kaas tussen. Zo. Hier moest Brooke het maar mee doen. Ik greep ondertussen nog een van de plastic bordjes en legde de broodjes daar op voordat ik weer door de deuren de eetzaal in liep. Er waren al veel mensen vertrokken om het terrein nog beter te verkennen. Vandaag was het meer toegankelijk voor iedereen en veel kampers maakten daar dankbaar gebruik van. Ik liep naar de tafel waar Roan, Lucas, Eve, Florence en nu ook Brooke geduldig zaten te wachten. Ik zette het bord met de broodjes met een elegante zwaai voor haar neer. Ze keek alsof ik haar net een bord met vliegenpoep had voorgeschoteld. "Meer is er niet." zei ik dan ook maar. Zonder verder nog iets te zeggen begon Brooke met een zuinig gezicht de broodjes te eten. Ik haalde mijn schouders even op en ging toen op de lege stoel naast Florence zitten. Brooke zat nu namelijk op mijn plek. "Wat voor avonturen zijn er vandaag te beleven, Matt-man?" zei Roan terwijl hij vrolijk met zijn vingers op de tafel tikte. Ik zag hoe Brooke er soms een geïrriteerde blik op wierp. "Ehm.. Nou. We kunnen ons vandaag inschrijven voor de zeilwedstrijd van overmorgen. Verder is vandaag nog een activiteitloze dag waar je een beetje kun gaan zwemmen en genieten van de omgeving. Er zijn ook fietsen te leen en dat soort dingen. Morgen begint het pas écht. Dan is er wedstrijd waarin de jongens tegen de meisjes strijden in allerlei leuke spelletjes." "Nou, we weten allemaal wie dat gaat winnen." zei Eve met een grijns. Ik glimlachte. Op dat moment kwam er een groep giechelende meisjes de zaal binnen. Ze liepen naar een tafel waar nog wat meer meisjes zaten en begonnen luid lachend iets onverstaanbaars te vertellen. "Het lijkt erop dat er buiten iets grappigs aan de hand is." zei ik. Ik keek naar de deur, maar er was daardoor nog niets te zien. Ondertussen had Brooke haar broodjes op. "Zo. Ik ben klaar." zei ze met een poeslief stemmetje terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegde. "Nou, laten we dan maar kijken wat de reden is voor het gelach van die meiden daar." zei Roan met een grijns. Hij had er duidelijk veel zin in. Hij sprong overeind en ook Lucas was nu opgestaan. Florence en Eve waren ook opgestaan en met z'n allen liepen we naar de deur.

Lucas

Matthew, Roan en ik hadden ons ontbijt al bijna op toen Eve en Florence binnekwamen. "Goedemoooorgeeen!" zei Eve vrolijk, terwijl ze zich neerplantte in de stoel tegenover Matthew. Florence schoof stilletjes bij haar aan. "Jij bent vrolijk." merkte Roan op. Eve haalde haar schouders op. "Het is een mooie dag." Ik keek van Eve naar Forence en weer terug, en toen naar de deur. Er miste iemand. Een dominante blonde aanwezigheid. "Waar is Brooke?" vroeg ik aan niemand in het bijzonder. "Nu je het zegt," zei Matthew. "Die zit toch ook in jullie hut?" "Nog bezig met haar schoonheidsslaapje?" vroeg Roan. "Dat denk ik niet." zei Florence dromerig. "De Eerste Vrouw is bijzonder vindingrijk en effectief in het wekken van hutgenoten." Roan keek geamuseerd naar Eve en trok een wenkbrauw op. "Wat moet ik me daarbij voorstellen?" Eve haalde haar schouders op. "Laten we zeggen dat ik haar een verfrissend begin van de dag heb gegeven. Matthew lachte. "Begint dat nu al?" vroeg hij hoofdschuddend. "Begint wat?" vroeg ik, een beetje gealarmeerd. "Practical jokes. Je komt er nog wel achter Lucas." Ik stopte het laatste beetje brood in mijn mond en kauwde langzaam. Ik wist niet zeker of ik daar wel achter wilde komen. "Oh kom op." zei Eve verdedigend. "Dat was geen practical joke te noemen. Ik deed haar een plezier! Zonder mij was ze te laat gekomen voor het ontbijt. Wat ze misschien alsnog komt..." Haar lichtblauwe ogen gleden even zoekend even zoekend door de ruimte. "Hoe dan ook, ik heb het geprobeerd!" zei ze, terwijl ze opstond en naar de buffettafel liep. Florence huppelde achter haar aan. Ik keek even naar Roan en Matthew, we hadden alledrie ons eten op, maar geen van beide maakte aanstalten om de eetzaal te verlaten, dus bleef ik ook maar zitten. Florence en Eve kwamen al snel terug, gewapend met cornflakes en verse broodjes. Een beetje ongemakkelijk keek ik toe hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten. Eve voerde een geanimeerd gesprek met Roan en Matthew, en Florence mompelde zachtjes over verschillende soorten mos en varens. Ik wist niet zeker of ze het tegen mij had of tegen zichzelf, dus knikte ik af en toe maar beleefd. Tegen de tijd dat Brooke de eetzaal binnenkwam hadden ook Eve en Florence hun borden zo goed als leeg. Ze droeg een onheilspellende grijns op haar gezicht. "Mattheeeew." zei ze met een poeslief stemmetje. "Ze zeggen dat ik te laat ben voor het ontbijt en willen me geen eten meer geven. Maar ik heb me verslapen omdat ik geen oog heb dichtgedaan. Kun jij niet wat regelen?" Matthew keek een beetje verbaasd op. Voor een fractie van een seconde flitste zijn blik richting Eve, die bijna onmerkbaar haar schouders ophaalde. "Ehm... Ja. Ik praat wel even met mijn moeder." Hij stond op en verdween in de keuken. Brooke ging op zijn stoel zitten en schoof zijn lege bord van zich af met een blik alsof het een rottend varkenskarkas was. Spontaan was iedereen stil, behalve Florence, die niks door leek te hebben en vrolijk verder babbelde over sterretjesmos en kussentjesmos.

Brooke

Hoe durfde ze. Dit zou ik haar nog betaald zetten, als ze dat maar wist. Woest keek ik in de kleine, vieze spiegel die aan de muur hing. Er zat zoveel vuil op dat ik nauwelijks de kleur van mijn ogen kon bepalen. Walgend keek ik weg en liep ik naar mijn koffer. Ik ging op het harde, krakende bed zitten waar ik na deze nacht een enorme rugpijn aan over had gehouden en zocht mijn handspiegel. Ik had wallen onder mijn ogen. Wat had ik anders ook kunnen verwachten. Een goede nachtrust was natuurlijk te veel gevraagd. Ik bracht nauwkeurig wat camouflage crême aan onder mijn ogen en ik deed de rest van mijn make-up. Daarna deed ik een haarband in mijn haar en bond ik de rest vast in een strakke staart. Ik zocht in mijn koffer naar de korte donkerbruine rok van Armani en zocht een lichtbruin hemdje uit met daaroverheen een donkere gilet. Uiteindelijk trok ik een paar sneakers van Gucci aan. De enige sneakers die ik had en eigenlijk vond ik ze afschuwelijk, maar ik was er gisteren wel achter gekomen dat pumps hier geen goed idee waren. Ik zuchtte even en bleef nog een paar seconden met mijn ogen gesloten op het bed zitten. Ik liet mijn hoofd langzaam in mijn handen zakken en haalde een paar keer diep adem. Nog maar acht weken. Acht weken en dan is het allemaal voorbij. Rustig maar Brooke. Je kunt dit. Nog maar acht weken. Mijn maag begon geluiden te maken en ik bedacht me dat het waarschijnlijk een goed idee zou zijn om ontbijt te gaan halen, al had ik dat idee met enorm veel tegenzin. Ik opende langzaam mijn ogen en keek door mijn gespreide vingers naar de overkant van de hut. Recht naar Eve's tas die nog opengeritst naast haar bed stond. Er was een zwarte bh zichtbaar die een klein beetje over de rand naar buiten stak. Eigenlijk verbaasde het me dat ze er een nodig met zo'n platte voorkant. Ik schoot opeens rechtovereind. Dat was het. Zo kon ik haar terugpakken voor die ontzettend nare streek die ze net met me had uitgehaald. Ik greep een plastic tasje dat in mijn koffer zat en liep naar de tas. Na een tijdje had ik al het ondergoed dat ik kon vinden uit de tas gevist en in het tasje gestopt. Mijn mondhoeken kropen omhoog in een gemene glimlach. Dit zou haar wel een lesje leren.
Toen ik onderweg was naar buiten kwam ik erachter dat er niemand meer buiten was. Gelukkig. Iedereen was vast al aan het ontbijten. Dat gaf me een geweldige kans. Aan de rand van het hoofdpad stonden ontzettend veel bomen. Ik haalde voorzichtig een bh uit het tasje en liep naar de dichtstbijzijnde boom. Ik kon net bij de onderste takken en hing de bh daar netjes aan. Zo. Nu de rest nog. Zo ging het door tot het tasje leeg was. Ik gooide de tas in een container die naast het pad stond en ik draaide me nog een keer om om naar het resultaat te kijken. Aan elke boom hing wel een stuk ondergoed van Eve. Soms zelfs twee stukken. En iedereen die straks de onbijtzaal uit zou lopen zou daar een perfect zicht op hebben. Ik moest mijn best doen om mijn gezicht weer te ontspannen en ik draaide me weer om naar de onbijtzaal en liep ernaartoe. Zo. Dit zou een interessante dag worden.

Eve

Half in slaap werd ik me vaag bewust van een voorzichtig gerammel aan mijn schouder. Het kwam niet erg dringend over dus negeerde ik het in de hoop dat het weg zou gaan. Maar het ging niet weg. Het werd alleen iets dringender. Nu kwam er ook een zachte stem bij. "Eerste Vrouw." klonk het zachtjes. Eerste vrouw? Wat was dat nou weer voor onzin op de vroege ochtend. Ik trok mijn deken over mijn oren en probeerde verder te slapen. "Eerste Vrouw!" De stem klonk luider dan de vorige keer. Die stem kwam me bekend voor. Waar was ik ook alweer? Ohja. Ik was op Camp Redmont. "Eerste Vrouw!" Weer dat gerammel aan mijn schouder. "Ga weg. Het is midden in de nacht." zei ik geërgerd tegen de stem. "Nee hoor." klonk de stem opgewekt. "Het is al acht uur geweest."Ik zuchtte diep. Met tegenzin draaide ik me om en deed mijn ogen open. Een bleek gezicht vol sproeten keek me aan. "Florence?" Florence glimlachte en gebaarde naar het bed aan de andere kant van de kamer. "Ik krijg de Blonde Prinses niet wakker." Ik ging moeizaam overeind zitten en wreef in mijn ogen. "Waarom zou je haar wakker maken? Ik vind haar veel aardiger als ze slaapt." Florence dacht even na over deze mededeling. Ik betwijfelde of ze het begreep. "We moeten gaan ontbijten." zei ze daarna rustig. "Na half negen mag je de zaal niet meer in." Ik knikte langzaam. Daarna stak ik mijn voeten in mijn teenslippers en slofte de kamer door. "Hé Brooke." zei ik hardop. Brooke verroerde zich niet. "Brooke!" zei ik iets harder. Nog steeds geen beweging. Ik haalde diep adem en zette mijn handen aan mijn mond. "BROOOOKE!" krijste ik uit volle borst. Buiten klonk gefladder van geschrokken opvliegende vogels, maar Brooke sliep nog steeds als een roosje. Florence boog zich over Brooke heen en bestudeerde haar profiel. "Ze heeft oordopjes in." concludeerde ze. "En zo'n oogmasker." Ineens kreeg ik een idee. Mijn mondhoeken krulden omhoog. "Ik weet wel iets." zei ik zachtjes. Ik verwisselde mijn pyjama snel voor een zwart hemdje en een oude spijkerbroek die net onder de knieën slordig was afgeknipt. Daarna begon ik in mijn tas te graven tot ik een zacht wit washandje vond. "Wat ga je daarmee doen?" vroeg Florence nieuwgierig. "Let maar op." Grinnikte ik. Ik liep naar buiten en slenterde om het huisje heen, naar het kraantje aan de achterkant. Ik draaide het kraantje open en liet hem even lopen, zodat ik zeker wist dat het water ijskoud was. Vervolgens hield ik het washandje eronder en kneep hem een beetje uit. Met het natte washandje liep ik weer naar binnen en gebaarde naar Florence dat ze achteruit moest gaan. Ik boog me over Brooke heen en streek voorzichtig wat haar uit haar nek. Na een snelle blik op Florence, die de stunt nog steeds niet door leek te hebben, liet ik het washandje van een meter hoogte in Brooke's nek vallen. Haar ogen vlogen open en er rees een hoog gegil op uit haar keel. Een paar seconden lang lag ze wild te spartelen als een vis op het droge, en ik proestte het uit van het lachen. "JIJ!" krijste ze toen ze het washandje eindelijk uit haar nek had gevist. "Goedemorgen, Prinses!" zei ik nog steeds lachend. "Goedemorgen!" riep Florence opgewekt. "Ga je mee ontbijten?" Maar Brooke luisterde niet naar Florence. In plaats daarvan liep ze op me af met het washandje dreigend boven haar hoofd. "Er zat niks anders op, ik kreeg je echt niet wakker." zei ik zo onschuldig mogelijk. Brooke gooide het washandje naar me toe, maar ik bukte net op tijd, waardoor het met een klets tegen de houten muur aankwam. "Denk maar niet dat het hierbij blijft!" riep Brooke hysterisch. Ik stak ontwapenend mijn handen op. "Ik zou niet durven. Ik zie je straks bij het ontbijt!" Ik liet mijn handen zakken en schuifelde naar de deur. "Ga je mee, Florence?" Florence aarzelde even, maar knikte toen en huppelde achter me aan naar buiten. Samen liepen we richting het hoofdgebouw.

Matthew

Dag 2

De eerste nacht op de harde matras van het stapelbed had zijn werk weer goed gedaan. Het voelde alsof alle spieren in mijn rug en in mijn schouders vast waren gezet met veiligheidsspelden. Ze waren stijf en het deed pijn. Ik strekte moeizaam mijn armen naar achteren en wreef daarna de slaap uit mijn ogen. Het geluid van de vogels drong mijn oren binnen. "Meuwgh." Klonk het van het bed aan de andere kant van de kamer. Roan was kennelijk ook wakker en had het effect van het bed ook ondervonden. "Het wordt beter na een paar nachten." zei ik geruststellend, terwijl ik mijn benen over de rand van het bed gooide en mijn schouders probeerde los te maken. "Laten we het hopen." zei Roan, die ook overeind ging zitten en met een nogal pijnlijke blik zijn handen tegen zijn rug duwde. "Ik stel voor om zo naar de kantine te lopen. De beste broodjes zijn altijd zo op." zei ik, terwijl ik naar schone sokken begon te graaien. "Ben je al wakker, Lucas?" zei Roan, die een schoon T-shirt aantrok. Er kwam een bevestigend geluid onder Lucas' dekens vandaan. Ik grijnsde. Na een paar minuten waren we allemaal aangekleed. Roan had een groene pet en een zonnebril opgezet en was gewapend met zonnebrand van factor vijftig. "Zonder dit beschermingsmiddel, ben ik in de loop van de avond even rood als mijn haar." grapte hij. We liepen naar de kantine en genoten van het gefluit van de vogels en de eekhoorntjes die we soms tegenkwamen. Roan vroeg naar mijn vorige jaren op het kamp en wat we zouden kunnen verwachten vandaag. Lucas hield zich, zoals me gister ook al was opgevallen, wat meer op de achtergrond. We waren al snel aangekomen bij de kantine, waar al een paar vroege vogels aan de tafels waren gaan zitten. Iedereen leek last te hebben van stijve nekken en ruggen en ik hoorde er verschillende mensen over klagen. Ik keek naar de achterkant van de kantine, waar alle broodjes en kannen met melk, chocolademelk en jus d'orange al stonden te wachten. Mijn moeder keek me glimlachend aan vanachter de lange tafels vol voedsel en zwaaide naar me. Ik stak mijn hand groetend op en begon naar haar toe te lopen. Roan en Lucas gingen alvast bij een tafel zitten. "Zo. Heb je al vrienden gemaakt?" zei mijn moeder met een blije glimlach terwijl ze met haar ogen even in de richting van Lucas en Roan flitste. "Ja hoor. Ik kan prima met ze opschieten." zei ik, terwijl ik een broodje met kaas van de grote stapel pakte en er een hap van nam. "Mooi zo." zei ze terwijl ze pakken met yoghurt leeg kneep in een grote bak, naast een kleinere bak met cornflakes. "Hé, ik zie je vanmiddag wel weer even." zei ik. Ik pakte nog wat meer broodjes van de stapel en legde ze op een bord. "Goed. Veel plezier vandaag, schat." zei ze. Ze boog zich over de tafel heen en gaf me een kus op mijn wang. "Ja, jij ook." zei ik, terwijl ik richting Roan en Lucas begon te lopen met de broodjes.

Florence

Ik huppelde een stuk sneller dan de Blonde Prinses, dus ondanks mijn achterstand duurde het niet lang voor ik haar silhouette in het bos zag. Ik boog naar haar toe en legde mijn hand op haar opgetrokken schouder. Er ging een lichte schok door haar lichaam, en ze draaide zich met een ruk om. "Oh... Jij bent het." zei ze met samengetrokken wenkbrauwen. "Het is gevaarlijk om zonder zaklantaarn rond te lopen in het bos." zei ik ernstig. "Weet je nog wat de Sinaasappeljongen zei over leeuwen en tijgers? Ze zullen weg blijven zo lang je een zaklantaarn heb. Dan denken ze dat het vuur is. Maar als je geen zaklantaarn hebt vinden ze je zo. Ze ruiken je vlees." Ik dacht even na over mijn woorden en ging toen verder. "Of wilde je juist dat ze je vonden? Het zijn natuurlijk erg mooie dieren. Dat vind ik erg dapper van je, Prinses." De Blonde Prinses stond abrupt stil en trok de zaklantaarn uit mijn hand. De felle lichtbundel scheen in mijn gezicht, en ik kneep mijn ogen halfdicht. "Hou toch eens op met dat wazige gedoe. Er zijn helemaal geen tijgers en leeuwen. Dat zei Roan alleen maar om die kinderen bang te maken. Niet te geloven dat je daar in trapte." Ik keek De Blonde Prinses vol bewondering aan, voor zover dat ging met de zaklantaarn op me gericht. Zij was echt nergens bang voor! Ze geloofde niet eens dat er tijgers en leeuwen waren, en als ze er waren, zou zij ze vast met haar blote handen verslaan. Ik glimlachte bij die gedachte. Leeuwen of geen leeuwen, bij de Blonde Prinses was ik veilig. Ze draaide zich om, en begon weer te lopen. De zaklantaarn verlichtte het pas naast mijn voeten. Ik versnelde even mijn pas om haar bij te houden. "Zeg Prinses?" vroeg ik toen ik naast haar liep. "Ik ben geen prinses." zei de Prinses. Ik haalde mijn schouders op. "Je lijkt op een prinses. Net zo trots en elegant." De Prinses zuchtte. "Whatever." "Ehm... Mag ik je hand vasthouden?" De Blonde Prinses keek me even aan. "Hoe bedoel je?" Ik stak mijn hand uit. De Prinses trok haar neus op. "Nee bedankt." zei ze toen. Ik haalde mijn schouders op. "Oké." Het was ook wel logisch. Als er toch een leeuw of tijger kwam moest ze haar handen vrij hebben om het beest af te weren. We liepen zwijgend verder naar De Libelle, zonder nog wilde beesten tegen te komen. Blijkbaar waren we omgelopen, want de Eerste Vrouw was er al, toen we aankwamen. Maar ze was natuurlijk ook de Eerste Vrouw. Misschien was ze wel altijd overal als eerste. "Ik was al bang dat jullie waren opgegeten door de leeuwen waar Roan het over had." zei ze glimlachend. De Blonde Prinses zuchtte opnieuw en liet zich op haar bed vallen. "Welnee." zei ik zachtjes. "Ik had de Blonde Prinses om me te beschermen." De Eerste Vrouw begon hard te lachen. "Ja, die houdt alle andere katachtigen wel op afstand." zei ze zachtjes, zodat De Blonde Prinses haar niet hoorde. Ik vroeg me af wat ze bedoelde, maar vroeg er niet naar. In plaats daarvan trok ik mijn kleren uit en mijn pyjama aan. Ik borstelde mijn haren uit en ging in bed liggen. Mijn haar rook heerlijk naar vuur. Ook de anderen lagen inmiddels in bed. "Jongens..." zei ik zachtjes. Toen besefte ik me dat er zich in de hele kamer geen enkele jongen bevond. "Meisjes..." zei ik daarna, maar dat klonk nogal raar, dus zei ik toch nog een keer "Jongens..." De Eerste Vrouw lachte zachtjes. "Wat is er?" vroeg ze vriendelijk. "Ik vond het heel leuk vandaag." zei ik, terwijl ik de dekens over mijn kin trok. "Ik ook hoor, Florence." zei de Eerste Vrouw. De Blonde Prinses snoof luid. "Gaan jullie de hele nacht praten? Ik probeer te slapen." "Weltrusten Prinses." zei ik zachtjes, en ik dacht nog even na over donuts en vlinders voor ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap viel.