Lucas

Matthew, Roan en ik hadden ons ontbijt al bijna op toen Eve en Florence binnekwamen. "Goedemoooorgeeen!" zei Eve vrolijk, terwijl ze zich neerplantte in de stoel tegenover Matthew. Florence schoof stilletjes bij haar aan. "Jij bent vrolijk." merkte Roan op. Eve haalde haar schouders op. "Het is een mooie dag." Ik keek van Eve naar Forence en weer terug, en toen naar de deur. Er miste iemand. Een dominante blonde aanwezigheid. "Waar is Brooke?" vroeg ik aan niemand in het bijzonder. "Nu je het zegt," zei Matthew. "Die zit toch ook in jullie hut?" "Nog bezig met haar schoonheidsslaapje?" vroeg Roan. "Dat denk ik niet." zei Florence dromerig. "De Eerste Vrouw is bijzonder vindingrijk en effectief in het wekken van hutgenoten." Roan keek geamuseerd naar Eve en trok een wenkbrauw op. "Wat moet ik me daarbij voorstellen?" Eve haalde haar schouders op. "Laten we zeggen dat ik haar een verfrissend begin van de dag heb gegeven. Matthew lachte. "Begint dat nu al?" vroeg hij hoofdschuddend. "Begint wat?" vroeg ik, een beetje gealarmeerd. "Practical jokes. Je komt er nog wel achter Lucas." Ik stopte het laatste beetje brood in mijn mond en kauwde langzaam. Ik wist niet zeker of ik daar wel achter wilde komen. "Oh kom op." zei Eve verdedigend. "Dat was geen practical joke te noemen. Ik deed haar een plezier! Zonder mij was ze te laat gekomen voor het ontbijt. Wat ze misschien alsnog komt..." Haar lichtblauwe ogen gleden even zoekend even zoekend door de ruimte. "Hoe dan ook, ik heb het geprobeerd!" zei ze, terwijl ze opstond en naar de buffettafel liep. Florence huppelde achter haar aan. Ik keek even naar Roan en Matthew, we hadden alledrie ons eten op, maar geen van beide maakte aanstalten om de eetzaal te verlaten, dus bleef ik ook maar zitten. Florence en Eve kwamen al snel terug, gewapend met cornflakes en verse broodjes. Een beetje ongemakkelijk keek ik toe hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten. Eve voerde een geanimeerd gesprek met Roan en Matthew, en Florence mompelde zachtjes over verschillende soorten mos en varens. Ik wist niet zeker of ze het tegen mij had of tegen zichzelf, dus knikte ik af en toe maar beleefd. Tegen de tijd dat Brooke de eetzaal binnenkwam hadden ook Eve en Florence hun borden zo goed als leeg. Ze droeg een onheilspellende grijns op haar gezicht. "Mattheeeew." zei ze met een poeslief stemmetje. "Ze zeggen dat ik te laat ben voor het ontbijt en willen me geen eten meer geven. Maar ik heb me verslapen omdat ik geen oog heb dichtgedaan. Kun jij niet wat regelen?" Matthew keek een beetje verbaasd op. Voor een fractie van een seconde flitste zijn blik richting Eve, die bijna onmerkbaar haar schouders ophaalde. "Ehm... Ja. Ik praat wel even met mijn moeder." Hij stond op en verdween in de keuken. Brooke ging op zijn stoel zitten en schoof zijn lege bord van zich af met een blik alsof het een rottend varkenskarkas was. Spontaan was iedereen stil, behalve Florence, die niks door leek te hebben en vrolijk verder babbelde over sterretjesmos en kussentjesmos.