Eve

Half in slaap werd ik me vaag bewust van een voorzichtig gerammel aan mijn schouder. Het kwam niet erg dringend over dus negeerde ik het in de hoop dat het weg zou gaan. Maar het ging niet weg. Het werd alleen iets dringender. Nu kwam er ook een zachte stem bij. "Eerste Vrouw." klonk het zachtjes. Eerste vrouw? Wat was dat nou weer voor onzin op de vroege ochtend. Ik trok mijn deken over mijn oren en probeerde verder te slapen. "Eerste Vrouw!" De stem klonk luider dan de vorige keer. Die stem kwam me bekend voor. Waar was ik ook alweer? Ohja. Ik was op Camp Redmont. "Eerste Vrouw!" Weer dat gerammel aan mijn schouder. "Ga weg. Het is midden in de nacht." zei ik geërgerd tegen de stem. "Nee hoor." klonk de stem opgewekt. "Het is al acht uur geweest."Ik zuchtte diep. Met tegenzin draaide ik me om en deed mijn ogen open. Een bleek gezicht vol sproeten keek me aan. "Florence?" Florence glimlachte en gebaarde naar het bed aan de andere kant van de kamer. "Ik krijg de Blonde Prinses niet wakker." Ik ging moeizaam overeind zitten en wreef in mijn ogen. "Waarom zou je haar wakker maken? Ik vind haar veel aardiger als ze slaapt." Florence dacht even na over deze mededeling. Ik betwijfelde of ze het begreep. "We moeten gaan ontbijten." zei ze daarna rustig. "Na half negen mag je de zaal niet meer in." Ik knikte langzaam. Daarna stak ik mijn voeten in mijn teenslippers en slofte de kamer door. "Hé Brooke." zei ik hardop. Brooke verroerde zich niet. "Brooke!" zei ik iets harder. Nog steeds geen beweging. Ik haalde diep adem en zette mijn handen aan mijn mond. "BROOOOKE!" krijste ik uit volle borst. Buiten klonk gefladder van geschrokken opvliegende vogels, maar Brooke sliep nog steeds als een roosje. Florence boog zich over Brooke heen en bestudeerde haar profiel. "Ze heeft oordopjes in." concludeerde ze. "En zo'n oogmasker." Ineens kreeg ik een idee. Mijn mondhoeken krulden omhoog. "Ik weet wel iets." zei ik zachtjes. Ik verwisselde mijn pyjama snel voor een zwart hemdje en een oude spijkerbroek die net onder de knieën slordig was afgeknipt. Daarna begon ik in mijn tas te graven tot ik een zacht wit washandje vond. "Wat ga je daarmee doen?" vroeg Florence nieuwgierig. "Let maar op." Grinnikte ik. Ik liep naar buiten en slenterde om het huisje heen, naar het kraantje aan de achterkant. Ik draaide het kraantje open en liet hem even lopen, zodat ik zeker wist dat het water ijskoud was. Vervolgens hield ik het washandje eronder en kneep hem een beetje uit. Met het natte washandje liep ik weer naar binnen en gebaarde naar Florence dat ze achteruit moest gaan. Ik boog me over Brooke heen en streek voorzichtig wat haar uit haar nek. Na een snelle blik op Florence, die de stunt nog steeds niet door leek te hebben, liet ik het washandje van een meter hoogte in Brooke's nek vallen. Haar ogen vlogen open en er rees een hoog gegil op uit haar keel. Een paar seconden lang lag ze wild te spartelen als een vis op het droge, en ik proestte het uit van het lachen. "JIJ!" krijste ze toen ze het washandje eindelijk uit haar nek had gevist. "Goedemorgen, Prinses!" zei ik nog steeds lachend. "Goedemorgen!" riep Florence opgewekt. "Ga je mee ontbijten?" Maar Brooke luisterde niet naar Florence. In plaats daarvan liep ze op me af met het washandje dreigend boven haar hoofd. "Er zat niks anders op, ik kreeg je echt niet wakker." zei ik zo onschuldig mogelijk. Brooke gooide het washandje naar me toe, maar ik bukte net op tijd, waardoor het met een klets tegen de houten muur aankwam. "Denk maar niet dat het hierbij blijft!" riep Brooke hysterisch. Ik stak ontwapenend mijn handen op. "Ik zou niet durven. Ik zie je straks bij het ontbijt!" Ik liet mijn handen zakken en schuifelde naar de deur. "Ga je mee, Florence?" Florence aarzelde even, maar knikte toen en huppelde achter me aan naar buiten. Samen liepen we richting het hoofdgebouw.