De eerste nacht op de harde matras van het stapelbed had zijn werk weer goed gedaan. Het voelde alsof alle spieren in mijn rug en in mijn schouders vast waren gezet met veiligheidsspelden. Ze waren stijf en het deed pijn. Ik strekte moeizaam mijn armen naar achteren en wreef daarna de slaap uit mijn ogen. Het geluid van de vogels drong mijn oren binnen. "Meuwgh." Klonk het van het bed aan de andere kant van de kamer. Roan was kennelijk ook wakker en had het effect van het bed ook ondervonden. "Het wordt beter na een paar nachten." zei ik geruststellend, terwijl ik mijn benen over de rand van het bed gooide en mijn schouders probeerde los te maken. "Laten we het hopen." zei Roan, die ook overeind ging zitten en met een nogal pijnlijke blik zijn handen tegen zijn rug duwde. "Ik stel voor om zo naar de kantine te lopen. De beste broodjes zijn altijd zo op." zei ik, terwijl ik naar schone sokken begon te graaien. "Ben je al wakker, Lucas?" zei Roan, die een schoon T-shirt aantrok. Er kwam een bevestigend geluid onder Lucas' dekens vandaan. Ik grijnsde. Na een paar minuten waren we allemaal aangekleed. Roan had een groene pet en een zonnebril opgezet en was gewapend met zonnebrand van factor vijftig. "Zonder dit beschermingsmiddel, ben ik in de loop van de avond even rood als mijn haar." grapte hij. We liepen naar de kantine en genoten van het gefluit van de vogels en de eekhoorntjes die we soms tegenkwamen. Roan vroeg naar mijn vorige jaren op het kamp en wat we zouden kunnen verwachten vandaag. Lucas hield zich, zoals me gister ook al was opgevallen, wat meer op de achtergrond. We waren al snel aangekomen bij de kantine, waar al een paar vroege vogels aan de tafels waren gaan zitten. Iedereen leek last te hebben van stijve nekken en ruggen en ik hoorde er verschillende mensen over klagen. Ik keek naar de achterkant van de kantine, waar alle broodjes en kannen met melk, chocolademelk en jus d'orange al stonden te wachten. Mijn moeder keek me glimlachend aan vanachter de lange tafels vol voedsel en zwaaide naar me. Ik stak mijn hand groetend op en begon naar haar toe te lopen. Roan en Lucas gingen alvast bij een tafel zitten. "Zo. Heb je al vrienden gemaakt?" zei mijn moeder met een blije glimlach terwijl ze met haar ogen even in de richting van Lucas en Roan flitste. "Ja hoor. Ik kan prima met ze opschieten." zei ik, terwijl ik een broodje met kaas van de grote stapel pakte en er een hap van nam. "Mooi zo." zei ze terwijl ze pakken met yoghurt leeg kneep in een grote bak, naast een kleinere bak met cornflakes. "Hé, ik zie je vanmiddag wel weer even." zei ik. Ik pakte nog wat meer broodjes van de stapel en legde ze op een bord. "Goed. Veel plezier vandaag, schat." zei ze. Ze boog zich over de tafel heen en gaf me een kus op mijn wang. "Ja, jij ook." zei ik, terwijl ik richting Roan en Lucas begon te lopen met de broodjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten