Matthew

Ik duwde de deuren naar de keuken over en keek de ruimte even door. Ik was zo te zien nog net op tijd. Gary was net de overgebleven broodjes aan het verzamelen om ze weg te gooien of aan de eenden in het meer te geven. "Gary wacht! Er is nog een meisje dat geen ontbijt heeft gehad. Kan ik nog een paar broodjes pakken?" zei ik, terwijl ik mijn hand op zijn schouder legde. Gary keek me even aan en knikte toen  terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Ga je gang." zei hij. "Maar zeg wel dat ze de volgende keer op tijd moet zijn, anders moet ik straks nog standaard iets voor haar achterhouden." "Ja, dat zal ik haar zeker zeggen." zei ik. Ik pakte een paar broodjes van de stapel en gooide er gauw wat ham en kaas tussen. Zo. Hier moest Brooke het maar mee doen. Ik greep ondertussen nog een van de plastic bordjes en legde de broodjes daar op voordat ik weer door de deuren de eetzaal in liep. Er waren al veel mensen vertrokken om het terrein nog beter te verkennen. Vandaag was het meer toegankelijk voor iedereen en veel kampers maakten daar dankbaar gebruik van. Ik liep naar de tafel waar Roan, Lucas, Eve, Florence en nu ook Brooke geduldig zaten te wachten. Ik zette het bord met de broodjes met een elegante zwaai voor haar neer. Ze keek alsof ik haar net een bord met vliegenpoep had voorgeschoteld. "Meer is er niet." zei ik dan ook maar. Zonder verder nog iets te zeggen begon Brooke met een zuinig gezicht de broodjes te eten. Ik haalde mijn schouders even op en ging toen op de lege stoel naast Florence zitten. Brooke zat nu namelijk op mijn plek. "Wat voor avonturen zijn er vandaag te beleven, Matt-man?" zei Roan terwijl hij vrolijk met zijn vingers op de tafel tikte. Ik zag hoe Brooke er soms een geïrriteerde blik op wierp. "Ehm.. Nou. We kunnen ons vandaag inschrijven voor de zeilwedstrijd van overmorgen. Verder is vandaag nog een activiteitloze dag waar je een beetje kun gaan zwemmen en genieten van de omgeving. Er zijn ook fietsen te leen en dat soort dingen. Morgen begint het pas écht. Dan is er wedstrijd waarin de jongens tegen de meisjes strijden in allerlei leuke spelletjes." "Nou, we weten allemaal wie dat gaat winnen." zei Eve met een grijns. Ik glimlachte. Op dat moment kwam er een groep giechelende meisjes de zaal binnen. Ze liepen naar een tafel waar nog wat meer meisjes zaten en begonnen luid lachend iets onverstaanbaars te vertellen. "Het lijkt erop dat er buiten iets grappigs aan de hand is." zei ik. Ik keek naar de deur, maar er was daardoor nog niets te zien. Ondertussen had Brooke haar broodjes op. "Zo. Ik ben klaar." zei ze met een poeslief stemmetje terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegde. "Nou, laten we dan maar kijken wat de reden is voor het gelach van die meiden daar." zei Roan met een grijns. Hij had er duidelijk veel zin in. Hij sprong overeind en ook Lucas was nu opgestaan. Florence en Eve waren ook opgestaan en met z'n allen liepen we naar de deur.

Lucas

Matthew, Roan en ik hadden ons ontbijt al bijna op toen Eve en Florence binnekwamen. "Goedemoooorgeeen!" zei Eve vrolijk, terwijl ze zich neerplantte in de stoel tegenover Matthew. Florence schoof stilletjes bij haar aan. "Jij bent vrolijk." merkte Roan op. Eve haalde haar schouders op. "Het is een mooie dag." Ik keek van Eve naar Forence en weer terug, en toen naar de deur. Er miste iemand. Een dominante blonde aanwezigheid. "Waar is Brooke?" vroeg ik aan niemand in het bijzonder. "Nu je het zegt," zei Matthew. "Die zit toch ook in jullie hut?" "Nog bezig met haar schoonheidsslaapje?" vroeg Roan. "Dat denk ik niet." zei Florence dromerig. "De Eerste Vrouw is bijzonder vindingrijk en effectief in het wekken van hutgenoten." Roan keek geamuseerd naar Eve en trok een wenkbrauw op. "Wat moet ik me daarbij voorstellen?" Eve haalde haar schouders op. "Laten we zeggen dat ik haar een verfrissend begin van de dag heb gegeven. Matthew lachte. "Begint dat nu al?" vroeg hij hoofdschuddend. "Begint wat?" vroeg ik, een beetje gealarmeerd. "Practical jokes. Je komt er nog wel achter Lucas." Ik stopte het laatste beetje brood in mijn mond en kauwde langzaam. Ik wist niet zeker of ik daar wel achter wilde komen. "Oh kom op." zei Eve verdedigend. "Dat was geen practical joke te noemen. Ik deed haar een plezier! Zonder mij was ze te laat gekomen voor het ontbijt. Wat ze misschien alsnog komt..." Haar lichtblauwe ogen gleden even zoekend even zoekend door de ruimte. "Hoe dan ook, ik heb het geprobeerd!" zei ze, terwijl ze opstond en naar de buffettafel liep. Florence huppelde achter haar aan. Ik keek even naar Roan en Matthew, we hadden alledrie ons eten op, maar geen van beide maakte aanstalten om de eetzaal te verlaten, dus bleef ik ook maar zitten. Florence en Eve kwamen al snel terug, gewapend met cornflakes en verse broodjes. Een beetje ongemakkelijk keek ik toe hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten. Eve voerde een geanimeerd gesprek met Roan en Matthew, en Florence mompelde zachtjes over verschillende soorten mos en varens. Ik wist niet zeker of ze het tegen mij had of tegen zichzelf, dus knikte ik af en toe maar beleefd. Tegen de tijd dat Brooke de eetzaal binnenkwam hadden ook Eve en Florence hun borden zo goed als leeg. Ze droeg een onheilspellende grijns op haar gezicht. "Mattheeeew." zei ze met een poeslief stemmetje. "Ze zeggen dat ik te laat ben voor het ontbijt en willen me geen eten meer geven. Maar ik heb me verslapen omdat ik geen oog heb dichtgedaan. Kun jij niet wat regelen?" Matthew keek een beetje verbaasd op. Voor een fractie van een seconde flitste zijn blik richting Eve, die bijna onmerkbaar haar schouders ophaalde. "Ehm... Ja. Ik praat wel even met mijn moeder." Hij stond op en verdween in de keuken. Brooke ging op zijn stoel zitten en schoof zijn lege bord van zich af met een blik alsof het een rottend varkenskarkas was. Spontaan was iedereen stil, behalve Florence, die niks door leek te hebben en vrolijk verder babbelde over sterretjesmos en kussentjesmos.

Brooke

Hoe durfde ze. Dit zou ik haar nog betaald zetten, als ze dat maar wist. Woest keek ik in de kleine, vieze spiegel die aan de muur hing. Er zat zoveel vuil op dat ik nauwelijks de kleur van mijn ogen kon bepalen. Walgend keek ik weg en liep ik naar mijn koffer. Ik ging op het harde, krakende bed zitten waar ik na deze nacht een enorme rugpijn aan over had gehouden en zocht mijn handspiegel. Ik had wallen onder mijn ogen. Wat had ik anders ook kunnen verwachten. Een goede nachtrust was natuurlijk te veel gevraagd. Ik bracht nauwkeurig wat camouflage crême aan onder mijn ogen en ik deed de rest van mijn make-up. Daarna deed ik een haarband in mijn haar en bond ik de rest vast in een strakke staart. Ik zocht in mijn koffer naar de korte donkerbruine rok van Armani en zocht een lichtbruin hemdje uit met daaroverheen een donkere gilet. Uiteindelijk trok ik een paar sneakers van Gucci aan. De enige sneakers die ik had en eigenlijk vond ik ze afschuwelijk, maar ik was er gisteren wel achter gekomen dat pumps hier geen goed idee waren. Ik zuchtte even en bleef nog een paar seconden met mijn ogen gesloten op het bed zitten. Ik liet mijn hoofd langzaam in mijn handen zakken en haalde een paar keer diep adem. Nog maar acht weken. Acht weken en dan is het allemaal voorbij. Rustig maar Brooke. Je kunt dit. Nog maar acht weken. Mijn maag begon geluiden te maken en ik bedacht me dat het waarschijnlijk een goed idee zou zijn om ontbijt te gaan halen, al had ik dat idee met enorm veel tegenzin. Ik opende langzaam mijn ogen en keek door mijn gespreide vingers naar de overkant van de hut. Recht naar Eve's tas die nog opengeritst naast haar bed stond. Er was een zwarte bh zichtbaar die een klein beetje over de rand naar buiten stak. Eigenlijk verbaasde het me dat ze er een nodig met zo'n platte voorkant. Ik schoot opeens rechtovereind. Dat was het. Zo kon ik haar terugpakken voor die ontzettend nare streek die ze net met me had uitgehaald. Ik greep een plastic tasje dat in mijn koffer zat en liep naar de tas. Na een tijdje had ik al het ondergoed dat ik kon vinden uit de tas gevist en in het tasje gestopt. Mijn mondhoeken kropen omhoog in een gemene glimlach. Dit zou haar wel een lesje leren.
Toen ik onderweg was naar buiten kwam ik erachter dat er niemand meer buiten was. Gelukkig. Iedereen was vast al aan het ontbijten. Dat gaf me een geweldige kans. Aan de rand van het hoofdpad stonden ontzettend veel bomen. Ik haalde voorzichtig een bh uit het tasje en liep naar de dichtstbijzijnde boom. Ik kon net bij de onderste takken en hing de bh daar netjes aan. Zo. Nu de rest nog. Zo ging het door tot het tasje leeg was. Ik gooide de tas in een container die naast het pad stond en ik draaide me nog een keer om om naar het resultaat te kijken. Aan elke boom hing wel een stuk ondergoed van Eve. Soms zelfs twee stukken. En iedereen die straks de onbijtzaal uit zou lopen zou daar een perfect zicht op hebben. Ik moest mijn best doen om mijn gezicht weer te ontspannen en ik draaide me weer om naar de onbijtzaal en liep ernaartoe. Zo. Dit zou een interessante dag worden.