zondag 25 maart 2012
Eve
Half in slaap werd ik me vaag bewust van een voorzichtig gerammel aan mijn schouder. Het kwam niet erg dringend over dus negeerde ik het in de hoop dat het weg zou gaan. Maar het ging niet weg. Het werd alleen iets dringender. Nu kwam er ook een zachte stem bij. "Eerste Vrouw." klonk het zachtjes. Eerste vrouw? Wat was dat nou weer voor onzin op de vroege ochtend. Ik trok mijn deken over mijn oren en probeerde verder te slapen. "Eerste Vrouw!" De stem klonk luider dan de vorige keer. Die stem kwam me bekend voor. Waar was ik ook alweer? Ohja. Ik was op Camp Redmont. "Eerste Vrouw!" Weer dat gerammel aan mijn schouder. "Ga weg. Het is midden in de nacht." zei ik geërgerd tegen de stem. "Nee hoor." klonk de stem opgewekt. "Het is al acht uur geweest."Ik zuchtte diep. Met tegenzin draaide ik me om en deed mijn ogen open. Een bleek gezicht vol sproeten keek me aan. "Florence?" Florence glimlachte en gebaarde naar het bed aan de andere kant van de kamer. "Ik krijg de Blonde Prinses niet wakker." Ik ging moeizaam overeind zitten en wreef in mijn ogen. "Waarom zou je haar wakker maken? Ik vind haar veel aardiger als ze slaapt." Florence dacht even na over deze mededeling. Ik betwijfelde of ze het begreep. "We moeten gaan ontbijten." zei ze daarna rustig. "Na half negen mag je de zaal niet meer in." Ik knikte langzaam. Daarna stak ik mijn voeten in mijn teenslippers en slofte de kamer door. "Hé Brooke." zei ik hardop. Brooke verroerde zich niet. "Brooke!" zei ik iets harder. Nog steeds geen beweging. Ik haalde diep adem en zette mijn handen aan mijn mond. "BROOOOKE!" krijste ik uit volle borst. Buiten klonk gefladder van geschrokken opvliegende vogels, maar Brooke sliep nog steeds als een roosje. Florence boog zich over Brooke heen en bestudeerde haar profiel. "Ze heeft oordopjes in." concludeerde ze. "En zo'n oogmasker." Ineens kreeg ik een idee. Mijn mondhoeken krulden omhoog. "Ik weet wel iets." zei ik zachtjes. Ik verwisselde mijn pyjama snel voor een zwart hemdje en een oude spijkerbroek die net onder de knieën slordig was afgeknipt. Daarna begon ik in mijn tas te graven tot ik een zacht wit washandje vond. "Wat ga je daarmee doen?" vroeg Florence nieuwgierig. "Let maar op." Grinnikte ik. Ik liep naar buiten en slenterde om het huisje heen, naar het kraantje aan de achterkant. Ik draaide het kraantje open en liet hem even lopen, zodat ik zeker wist dat het water ijskoud was. Vervolgens hield ik het washandje eronder en kneep hem een beetje uit. Met het natte washandje liep ik weer naar binnen en gebaarde naar Florence dat ze achteruit moest gaan. Ik boog me over Brooke heen en streek voorzichtig wat haar uit haar nek. Na een snelle blik op Florence, die de stunt nog steeds niet door leek te hebben, liet ik het washandje van een meter hoogte in Brooke's nek vallen. Haar ogen vlogen open en er rees een hoog gegil op uit haar keel. Een paar seconden lang lag ze wild te spartelen als een vis op het droge, en ik proestte het uit van het lachen. "JIJ!" krijste ze toen ze het washandje eindelijk uit haar nek had gevist. "Goedemorgen, Prinses!" zei ik nog steeds lachend. "Goedemorgen!" riep Florence opgewekt. "Ga je mee ontbijten?" Maar Brooke luisterde niet naar Florence. In plaats daarvan liep ze op me af met het washandje dreigend boven haar hoofd. "Er zat niks anders op, ik kreeg je echt niet wakker." zei ik zo onschuldig mogelijk. Brooke gooide het washandje naar me toe, maar ik bukte net op tijd, waardoor het met een klets tegen de houten muur aankwam. "Denk maar niet dat het hierbij blijft!" riep Brooke hysterisch. Ik stak ontwapenend mijn handen op. "Ik zou niet durven. Ik zie je straks bij het ontbijt!" Ik liet mijn handen zakken en schuifelde naar de deur. "Ga je mee, Florence?" Florence aarzelde even, maar knikte toen en huppelde achter me aan naar buiten. Samen liepen we richting het hoofdgebouw.
zaterdag 24 maart 2012
Matthew
Dag 2
De eerste nacht op de harde matras van het stapelbed had zijn werk weer goed gedaan. Het voelde alsof alle spieren in mijn rug en in mijn schouders vast waren gezet met veiligheidsspelden. Ze waren stijf en het deed pijn. Ik strekte moeizaam mijn armen naar achteren en wreef daarna de slaap uit mijn ogen. Het geluid van de vogels drong mijn oren binnen. "Meuwgh." Klonk het van het bed aan de andere kant van de kamer. Roan was kennelijk ook wakker en had het effect van het bed ook ondervonden. "Het wordt beter na een paar nachten." zei ik geruststellend, terwijl ik mijn benen over de rand van het bed gooide en mijn schouders probeerde los te maken. "Laten we het hopen." zei Roan, die ook overeind ging zitten en met een nogal pijnlijke blik zijn handen tegen zijn rug duwde. "Ik stel voor om zo naar de kantine te lopen. De beste broodjes zijn altijd zo op." zei ik, terwijl ik naar schone sokken begon te graaien. "Ben je al wakker, Lucas?" zei Roan, die een schoon T-shirt aantrok. Er kwam een bevestigend geluid onder Lucas' dekens vandaan. Ik grijnsde. Na een paar minuten waren we allemaal aangekleed. Roan had een groene pet en een zonnebril opgezet en was gewapend met zonnebrand van factor vijftig. "Zonder dit beschermingsmiddel, ben ik in de loop van de avond even rood als mijn haar." grapte hij. We liepen naar de kantine en genoten van het gefluit van de vogels en de eekhoorntjes die we soms tegenkwamen. Roan vroeg naar mijn vorige jaren op het kamp en wat we zouden kunnen verwachten vandaag. Lucas hield zich, zoals me gister ook al was opgevallen, wat meer op de achtergrond. We waren al snel aangekomen bij de kantine, waar al een paar vroege vogels aan de tafels waren gaan zitten. Iedereen leek last te hebben van stijve nekken en ruggen en ik hoorde er verschillende mensen over klagen. Ik keek naar de achterkant van de kantine, waar alle broodjes en kannen met melk, chocolademelk en jus d'orange al stonden te wachten. Mijn moeder keek me glimlachend aan vanachter de lange tafels vol voedsel en zwaaide naar me. Ik stak mijn hand groetend op en begon naar haar toe te lopen. Roan en Lucas gingen alvast bij een tafel zitten. "Zo. Heb je al vrienden gemaakt?" zei mijn moeder met een blije glimlach terwijl ze met haar ogen even in de richting van Lucas en Roan flitste. "Ja hoor. Ik kan prima met ze opschieten." zei ik, terwijl ik een broodje met kaas van de grote stapel pakte en er een hap van nam. "Mooi zo." zei ze terwijl ze pakken met yoghurt leeg kneep in een grote bak, naast een kleinere bak met cornflakes. "Hé, ik zie je vanmiddag wel weer even." zei ik. Ik pakte nog wat meer broodjes van de stapel en legde ze op een bord. "Goed. Veel plezier vandaag, schat." zei ze. Ze boog zich over de tafel heen en gaf me een kus op mijn wang. "Ja, jij ook." zei ik, terwijl ik richting Roan en Lucas begon te lopen met de broodjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)