Florence

Ik huppelde een stuk sneller dan de Blonde Prinses, dus ondanks mijn achterstand duurde het niet lang voor ik haar silhouette in het bos zag. Ik boog naar haar toe en legde mijn hand op haar opgetrokken schouder. Er ging een lichte schok door haar lichaam, en ze draaide zich met een ruk om. "Oh... Jij bent het." zei ze met samengetrokken wenkbrauwen. "Het is gevaarlijk om zonder zaklantaarn rond te lopen in het bos." zei ik ernstig. "Weet je nog wat de Sinaasappeljongen zei over leeuwen en tijgers? Ze zullen weg blijven zo lang je een zaklantaarn heb. Dan denken ze dat het vuur is. Maar als je geen zaklantaarn hebt vinden ze je zo. Ze ruiken je vlees." Ik dacht even na over mijn woorden en ging toen verder. "Of wilde je juist dat ze je vonden? Het zijn natuurlijk erg mooie dieren. Dat vind ik erg dapper van je, Prinses." De Blonde Prinses stond abrupt stil en trok de zaklantaarn uit mijn hand. De felle lichtbundel scheen in mijn gezicht, en ik kneep mijn ogen halfdicht. "Hou toch eens op met dat wazige gedoe. Er zijn helemaal geen tijgers en leeuwen. Dat zei Roan alleen maar om die kinderen bang te maken. Niet te geloven dat je daar in trapte." Ik keek De Blonde Prinses vol bewondering aan, voor zover dat ging met de zaklantaarn op me gericht. Zij was echt nergens bang voor! Ze geloofde niet eens dat er tijgers en leeuwen waren, en als ze er waren, zou zij ze vast met haar blote handen verslaan. Ik glimlachte bij die gedachte. Leeuwen of geen leeuwen, bij de Blonde Prinses was ik veilig. Ze draaide zich om, en begon weer te lopen. De zaklantaarn verlichtte het pas naast mijn voeten. Ik versnelde even mijn pas om haar bij te houden. "Zeg Prinses?" vroeg ik toen ik naast haar liep. "Ik ben geen prinses." zei de Prinses. Ik haalde mijn schouders op. "Je lijkt op een prinses. Net zo trots en elegant." De Prinses zuchtte. "Whatever." "Ehm... Mag ik je hand vasthouden?" De Blonde Prinses keek me even aan. "Hoe bedoel je?" Ik stak mijn hand uit. De Prinses trok haar neus op. "Nee bedankt." zei ze toen. Ik haalde mijn schouders op. "Oké." Het was ook wel logisch. Als er toch een leeuw of tijger kwam moest ze haar handen vrij hebben om het beest af te weren. We liepen zwijgend verder naar De Libelle, zonder nog wilde beesten tegen te komen. Blijkbaar waren we omgelopen, want de Eerste Vrouw was er al, toen we aankwamen. Maar ze was natuurlijk ook de Eerste Vrouw. Misschien was ze wel altijd overal als eerste. "Ik was al bang dat jullie waren opgegeten door de leeuwen waar Roan het over had." zei ze glimlachend. De Blonde Prinses zuchtte opnieuw en liet zich op haar bed vallen. "Welnee." zei ik zachtjes. "Ik had de Blonde Prinses om me te beschermen." De Eerste Vrouw begon hard te lachen. "Ja, die houdt alle andere katachtigen wel op afstand." zei ze zachtjes, zodat De Blonde Prinses haar niet hoorde. Ik vroeg me af wat ze bedoelde, maar vroeg er niet naar. In plaats daarvan trok ik mijn kleren uit en mijn pyjama aan. Ik borstelde mijn haren uit en ging in bed liggen. Mijn haar rook heerlijk naar vuur. Ook de anderen lagen inmiddels in bed. "Jongens..." zei ik zachtjes. Toen besefte ik me dat er zich in de hele kamer geen enkele jongen bevond. "Meisjes..." zei ik daarna, maar dat klonk nogal raar, dus zei ik toch nog een keer "Jongens..." De Eerste Vrouw lachte zachtjes. "Wat is er?" vroeg ze vriendelijk. "Ik vond het heel leuk vandaag." zei ik, terwijl ik de dekens over mijn kin trok. "Ik ook hoor, Florence." zei de Eerste Vrouw. De Blonde Prinses snoof luid. "Gaan jullie de hele nacht praten? Ik probeer te slapen." "Weltrusten Prinses." zei ik zachtjes, en ik dacht nog even na over donuts en vlinders voor ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap viel.

Roan

"De trap kraakte zachtjes. Maar hoe was dat mogelijk? Alle deuren waren op slot geweest en ze wist zeker dat het huis verlaten was geweest toen ze dat deed.." Ik sprak zachtjes, maar toch zo dat ik verstaanbaar was voor de groep van zo'n vijftien tieners die zich om me heen hadden verzameld. Ik hield de zaklamp stevig onder mijn kin. Het kampvuur was nu niet meer dan een gloeiend hoopje kolen en het was al flink laat. Er was dus niet zoveel licht, afgezien van mijn zaklamp. De perfecte omgeving om spookverhalen te vertellen. Spookverhalen die ik al jaren had willen vertellen, maar waar ik nou nooit de kans voor had gekregen. Ik vond het helemaal geweldig. Ik keek naar de rillende gedaante recht tegenover me. Dat moest Nicky zijn, het kleine, blonde meisje die ik in eerste instantie dertien had geschat, maar die zeventien bleek te zijn. Ze had al meerdere hoge gilletjes geslaagd toen ik aan het vertellen was. Kennelijk hield ze niet zo van spookverhalen. Gelukkig voor haar -of misschien wel niet, het is maar hoe je het bekijkt- zat Robbie naast haar, een achttien jarige football speler die er uitzag alsof hij drie beren met een hand op kon tillen. Aan de gespierde arm om Nicky's schouder te zien, had hij er geen problemen mee om kleine, schattige, op dertienjarige meisjes lijkende meisjes te troosten als ze bang waren voor een spookverhaal. Of misschien was Nicky eigenlijk helemaal niet zo bang en vond ze die arm om haar schouder een aanmoediging om extra veel van die schelle kreetjes te slaken. Of misschien was het een combinatie van beide. "Het werd weer doodstil. Net alsof het gekraak er helemaal niet was geweest. Maar wacht.. Weer gekraak. Maar nu voor de deur van de kamer waar ze zich had verstopt. Er was geen uitweg meer. Nergens een deur. Alleen een raam, maar achter dat raam lag er voor haar een val van vier meter te wachten. De deurkruk bewoog zachtjes naar beneden en de deur ging krakend open. De voetstappen kwamen steeds dichterbij.." Dramatische pauze. "Klik.. Klak.. Klik.. Klak.. De voetstappen kwamen nog dichterbij. Ze verstopte zich nog gauw in de dichtstbijzijnde kast en hoopte dat ze niet gevonden zou worden. Klik.. Klak.. Klik.. Klak.. Het geluid alsof er iets werd aangezet.. Een machine.. Was dat nou een kettingzaag?" "Iew neeee!" gilde Nicky. Het gegrinnik van Robbie. Dramatische stilte. "Ze kon de ademhaling horen. De voetstappen waren opgehouden. Hij stond voor de kast. Het geluid van de machine was angstaanjagend dichtbij." Dramatische stilte. "De kast ging open en.." Ik bewoog mijn hand opzij en legde hem op de eerste knie die ik kon vinden, om te zorgen dat iemand zich helemaal lam zou schrikken. Dat zou bovendien een mooi einde van mijn verhaal zijn. Een ijselijke gil door de bossen. Geweldig. Er werd inderdaad gegild. "AAAAH!" Meteen daarna voelde ik iets op mijn wang. Het brandde en deed pijn. Ik liet de zaklamp uit mijn hand vallen en Matt raapte hem snel op. "Freak!" Brooke was opgestaan en keek me woedend aan. Oké. Ik had even niet beseft dat de dichtstbijzijnde knie van Brooke was geweest. Ze gaf me nog een klap op mijn wang en stampte toen weg. "Oké. Dat was een climax zeg." zei Eve met opgetrokken wenkbrauwen. Er waren nu meerdere zaklampen tevoorschijn gekomen en het was weer enigszins licht. "Is ze nu het bos ingelopen zonder zaklamp?" zei Matt. "Ze gaat het nooit vinden in het donker." "Ik ga haar wel zoeken." zei Florence met haar dromerige stem. "Tot morgen allemaal." Ze knipte haar kleine zaklamp aan, en huppelde het donkere bos in. Ik voelde aan mijn wang, die nog steeds gloeide. "Laten we allemaal teruggaan naar onze hutten. De kampleiding gaat echt door het lint als we nog langer blijven zitten." zei Matthew, die nu ook was opgestaan. Lucas stond naast hem. "Welterusten." zei Eve, die de weg volgde die Florence net ook was gegaan. Voorzichtig verlieten kleine groepjes het kampvuur terrein, op weg naar hun hutten.